پذیرش نقص

گفتم: گیرم تو همون بخش کوچیک خودمون پیشرفت کنیم و تمام سعی و تلاشمونو برای اصلاح روش های دیگران بکار بگیریم.

با بقیه مردم چی کار کنیم؟ گیرم ما یه بخشو غنی کردیم. بخشای دیگه که زیر صفرن چی؟

این تضاد فاحش میتونه آروممون کنه؟ طعم رضایت پیشرفت قبلی با وجود این تفاوت،میتونه برامون معنا داشته باشه؟

گفت:  ما مصلح اجتماعی نیستیم. یه توان مشخص داریم. اندازه خودمون کار میکنیم. بقیه اش از عهده ما خارجه.

ما مجبوریم وظیفه خودمونو انجام بدیم در حد خودمون

اما مغز کوچیک و دل گنده ی من با

این حد و اندازه تعریف کردنا،

پذیرش نقص از ابتدا،

ناتوانی ها،

این موفقیت در عین شکست ها

...هی کلنجار میره و تو کَتش نمیره...

حالا که توان نداریم،بذاریمش کنار و بگیم ما که وظیفه خودمونو در حد توان انجام دادیم؟