لذت بَرنده ی نطق بسته

دقت کردین تو درد و سختی,ذهن و زبون آدم چققققد فعاله؟

اما تو خوشی و آسودگی,حرفی برای گفتن نیست.

اصن زبون به حرف نمیاد.

انگار فقط میخوای بچشی شیرینی لحظه هاتو حرفی نزنی. فقط حس کنی.

ایده آل زندگی,بهترین نوع زندگی, اونه که ذهن، فعال باشه در جستجوی شرایط بهتر.... یا....نطق بسته و لذت بَرَنده ؟

اصن خدا بهشتو چطور توصیف میکنه...؟

حرفی از تفکر زده؟

مثلا داریم که اونجا همه دور هم میشینن فک میکنن؟؟یا حتی فرد فرد و جدا؟

یا تفکر , والاترین ارزش انسانی که آدمو آدم میکنه, مال دنیاست...؟

این حسه,این خلا ذهنی,این بسته شدن نطق, چشمه ای از خوشی بهشته یا داره آدمو از آدمیتش دور میکنه...؟